Sypialnia w salonie. Odsłona druga.

Pokój u Babci, w którym spędziłam pierwsze lata życia, niecałe 8m2 i to z kaflowym piecem, razem z rodzicami. Babcia, dziadek i wujek w drugim, „dużym” pokoju i przelotowa kuchnia z wanną ukrytą pod stołem.  

Pierwsze własne mieszkanie rodziców, kawalerka 35m2 na Gdańskim Przymorzu. Mała łazienka, tycia kuchnia i pokój dzienny, w którym było wszystko, szafy, telewizor, ogromny regał, rogówka, mój tapczan, rozkładane biurko, duży stół.

Mieszkanie na Chełmie, gdzie spędziłam prawie całe moje życie. Duże, dwupokojowe 49,5 metra. Jaka to była radość, pierwszy własny pokój, umeblowany zbieraniną szafek z poprzednich mieszkań, duże łózko zamiast „półkotapczanu”. Własny Kot w pierwsze wakacje na „nowym”.

Połowę tego mieszkania stanowił duży pokój. W nim toczyło się życie. Był w nim telewizor, jadalnia, rogówka którą na noc rodzice rozkładali do spania, stolik kawowy, biurko taty.

Jakkolwiek absurdalny wydaje się aktualnie, w dobie kredytów, pomysł dwupokojowego mieszkania dla rodziców z dzieckiem,  w latach 80-tych był naszym szczytem marzeń. Może wtedy potrzeby były mniejsze, mniej mieliśmy rzeczy?

Dziś kolejna odsłona moich rozważań 2w1 czyli, jak zrobić sypialnię w salonie.

Dziecko, z którym cały czas dzieliliśmy sypialnię chce w końcu mieć własny pokój. Rodzice zwykle wynoszą się do salonu.

Mimo, że całe pokolenia mieszkały właśnie w ten sposób, dla mnie brak własnej sypialni jest nadal nie do ogarnięcia.

Jeśli salon jest wystarczająco duży, jeśli chcecie, wciśniemy tam wygodne łóżko. A dorastające dziecko będzie miało pokój tylko dla siebie.

Podzieliłam pokój na dwie strefy. Strefa snu jest na końcu pokoju, oddzielona ażurową, przepuszczającą światło zasłonką, albo firanką (najtańsze wyjście). 

Strefa wypoczynku jest od strony drzwi do pokoju, mamy tu wygodną sofę, stolik i regał z telewizorem.

Układ mieszkania pozwala na wygodne ustawienie również biurka i dużych pojemnych szaf.  

Plan pokoju narysowałam w darmowym programie on-line: floorplanner.com.